Στρατευμένη ή αστράτευτη τέχνη; Αυτό είναι ένα ψευτοδίλημμα. Εκείνοι που εξαπολύουν τους κεραυνούς τους εναντίον της «στρατευμένης τέχνης» το κάνουν γιατί θεωρούν ότι με τη στράτευση η τέχνη νοθεύεται, παύει να είναι τέχνη και γίνεται κομματική προπαγάνδα. Αλλά κι εκείνοι που θέλουν τον καλλιτέχνη να υπηρετεί και να διαφωτίζει το «λαό» με το να του επιβάλλουν από τα πάνω τη θεματογραφία και κυρίως με το διαχωρισμό περιεχομένου, που θεωρείται το πρωτεύον, και μορφής, που θεωρείται δευτερεύον, αφ’ ενός σκοτώνουν την τέχνη και αφ’ ετέρου ρίχνουν νερό στο μύλο των οπαδών της «στρατευμένης» τέχνης.

Ως ποιο σημείο η στράτευση είναι θεμιτή, με την έννοια ότι η τέχνη διασώζεται και λειτουργεί ως τέχνη, και πότε είναι αποτυχημένη γιατί σκοτώνει την τέχνη και καταντά φτηνό κήρυγμα. Σ’ αυτό το ερώτημα επιχειρεί να απαντήσει το βιβλίο αυτό με δυο «στρατευμένους» ποιητές που έγραφαν πάνω στο ίδιο θέμα. Μ’ έναν θρησκευόμενο, το Ρωμανό το Μελωδό, κι έναν άθεο κομμουνιστή, τον Κώστα Βάρναλη. Πώς ο ένας, λόγω στράτευσης, εξαφανίζει την ποίηση και πώς ο άλλος λόγω στράτευσης τη σώζει.