Γνωστή σε παγκόσμιο επίπεδο είναι η αντιστασιακή δράση του Ανδρέα Λεντάκη εξαιτίας της έντονης και θαρραλέας πολιτικής δραστηριότητας που ανέπτυξε στο ΠΑΜ από την πρώτη στιγμή ενάντια στην χούντα των συνταγματαρχών μέχρι την σύλληψή του τον Οκτώβριο του 1967 και που του στοίχισε τέσσερα χρόνια φυλακής και εξορίας. Βασανίστηκε άγρια στην Γενική Ασφάλεια, όπου ήταν κρατούμενος σε διπλανό κελί με το Μίκη Θεοδωράκη.

1967 Απρίλιος: Με την εγκαθίδρυση της χούντας, δημιουργεί με άλλους συναγωνιστές και με επικεφαλής τον Μίκη Θεοδωράκη το ΠΑ.Μ. (Πατριωτικό Μέτωπο) και βρίσκεται στην παρανομία μέχρι και την περιπετειώδη σύλληψή του, τον Οκτώβριο του 1967, που του στοιχίζει συνολικά 4 χρόνια φυλακής και εξορίας. Με την σύλληψή του βασανίστηκε άγρια στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας, όπου υπήρξε η έδρα της Ασφάλειας (μετέπειτα Υπ. Πολιτισμού). Στο διπλανό κελί, ο Μίκης Θεοδωράκης επικοινωνούσε μαζί του με ειδικό κώδικα που είχαν συμφωνήσει από κοινού. Εκεί ο Μίκης, εξαιτίας των βασανιστηρίων που υπέστη ο Ανδρέας, εμπνεύστηκε «Τα Τραγούδια του Αντρέα» ( Το σφαγείο, Είσαι Έλληνας, Είμαστε Δυο, Καιρός αν δεις).

Εκτοπίστηκε στην Άνδρο και τη Μήλο, όπου, κυρίως στην Μήλο, επιδόθηκε σε μελέτες της ιστορίας της με αποτέλεσμα να προωθήσει σημαντικά την ιστοριογραφία του νησιού. Κρατήθηκε στις φυλακές Αβέρωφ και Αίγινας και στάλθηκε στα στρατόπεδα της Λέρου (στο Παρθένι και στο Λακκί), καθώς και στο στρατόπεδο του Ωρωπού.

Το 1968 με τη διάσπαση του ΚΚΕ, διαχωρίζει τη θέση του και από τα δύο ΚΚΕ και έκτοτε δεν ανήκει σε κανένα. Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς με την Σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία στις 20 και 21 Αυγούστου κι ενώ βρίσκεται εξόριστος στο Παρθένι συντάσσει κείμενο καταγγελίας¹ –μια ιστορική για την ελληνική αριστερά διαμαρτυρία– που υπογράφει μαζί με άλλους 100 συγκρατούμενους για την κατάπνιξη της Άνοιξης της Πράγας.

Το 1969 μια Ευρωπαϊκή επιτροπή είχε επισκεφτεί την Ελλάδα, για να διαπιστώσει, αν το καθεστώς της 21ης Απριλίου διέπραττε παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο Α. Λεντάκης δέχτηκε να δώσει συνέντευξη στην Επιτροπή², παρότι ήταν κρατούμενος και υπήρχε κίνδυνος να υποστεί νέα κακομεταχείριση από τους δεσμώτες του.

Τα βιβλία του «Οι νεοφασιστικές οργανώσεις στην νεολαία» και «Το Παρακράτος και η 21η Απριλίου» υπήρξαν μέγιστη συνεισφορά, όσον αφορά την περίοδο της Δικτατορίας και πριν από αυτή, γι’ αυτό και αποτέλεσαν κύρια αναφορά για όσους ασχολήθηκαν μεταγενέστερα συγγραφικά.

^{Σημ. 1: «ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΝΤΑΚΗΣ 25 χρόνια μετά είναι ακόμα εδώ», Έφη Σαβουλίδου – Λεντάκη, σελ. 29-30
Σημ. 2: «ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΝΤΑΚΗΣ 25 χρόνια μετά είναι ακόμα εδώ», Έφη Σαβουλίδου – Λεντάκη, σελ. 37}