Πρόεδρος της ΕΔΑ 1987 – 1993
Με την Μεταπολίτευση υπήρξε ιδρυτικό μέλος της νέας ΕΔΑ, της οποίας διετέλεσε Πρόεδρος του κόμματος από το 1987 έως το 1993. Ήταν ο συντάκτης του κειμένου Διακήρυξης που διαμόρφωνε ένα νέο πρόσωπο της ΕΔΑ σοσιαλιστικό, μη κομμουνιστικό κόμμα, απαλλαγμένο από τους δογματισμούς της Αριστεράς με ευρωπαϊκό προσανατολισμό και ξεκάθαρα υπέρ της ΕΟΚ. Η συμμετοχή του υπήρξε καθοριστική στην προσπάθεια ανανέωσης της Αριστεράς, τον εκσυγχρονισμό της, την ευρύτερη συνεργασία των αριστερών δυνάμεων (συνεργάστηκε εκλογικά με άλλες δυνάμεις) και με το στέρεο θεωρητικό του υπόβαθρο εμπλούτισε και διεύρυνε την υποδομή της στα κεφάλαια της δημοκρατίας, παιδείας, κοινωνικής πρόνοιας, κοινωνικών θεσμών, τοπικής αυτοδιοίκησης και σχέσεων των δύο φύλων. Επιδίωξε την ευρεία συναίνεση των κομμάτων πάνω στα εθνικά θέματα τονίζοντας τον κίνδυνο της Τουρκίας, που αποσκοπούσε σε μείωση της εθνικής μας κυριαρχίας και στην κρισιμότητα της οικονομίας.
Ο Αυτοδιοικητικός Ανδρέας Λεντάκης Δήμαρχος Υμηττού (1978 – 1989)
Εξελέγη τρεις κατά σειράν φορές (1978, 1982 και 1986) δήμαρχος Υμηττού. Εμπνευστής και θεμελιωτής πανελλήνιων θεσμών και καινοτομιών στην Τοπική Αυτοδιοίκηση : Κ.Α.Π.Η. (Κέντρα Ανοιχτής Προστασίας Ηλικιωμένων ιδρύοντας το πρώτο ΚΑΠΗ το 1981 στον μικρό και άπορο τότε Δήμο Υμηττού), Ελεύθερο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, δημιουργώντας το πρώτο στο Δήμο Υμηττού το 1976 (θεσμός που διευρύνθηκε με την συμβολή του στην αρμόδια επιτροπή του Υπουργείου Πολιτισμού και αναπτύχθηκε τη δεκαετία του ’80 σε όλη την Ελλάδα και τον ελληνισμό της διασποράς (Bέλγιο, Γερμανία, Kύπρο κ.α.), Θέατρο Βράχων Υμηττού- Βύρωνα το 1986, Φεστιβάλ Λόγου και Τέχνης από την αρχή της θητείας του, 1ο Διεθνές Συμπόσιο υπαίθριας Γλυπτικής, πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι» το 1986, δωρεάν θαλάσσια μπάνια, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη απόρων δημοτών, 22 υποτροφίες εσωτερικού και εξωτερικού ετησίως σε φοιτητές Έλληνες και Ελληνοκύπριους, Κ.Ε.Τ.Α. (Κοινωνικό Εργαστήρι Τοπικής Αυτοδιοίκησης), διακρατικό πρόγραμμα-πιλότο για την μη χρήση τοξικών ουσιών στην Β’ βάθμια εκπαίδευση, Δανειστική Βιβλιοθήκη, Λαογραφικό Μουσείο για τις χαμένες πατρίδες, Μουσείο «Κάστρο του Υμηττού», δύο δημοτικά πάρκα «Άρη Αλεξάνδρου» και «Πέτρου & Παύλου», ΙΚΑ Υμηττού, κλειστό γυμναστήριο στην Γυμναστική Ακαδημία κ.α.
Η προσφορά του ως δημάρχου συνεχίστηκε με τους αγώνες του για την T.A. και μέσα στο Κοινοβούλιο, όπου εκπροσώπησε την Ελληνική Τοπική Αυτοδιοίκηση επί τέσσερα χρόνια στο Συμβούλιο της Ευρώπης και εκλέχθηκε 2 φορές Αντιπρόεδρος της Πολιτιστικής Επιτροπής των Δήμων της Ευρώπης.
Από τους πρωτοπόρους εισήγαγε στην Τ.Α. την διάσταση της κοινωνικής πολιτικής και της πολιτιστικής δημιουργίας.
Το 1994, πριν τις δημοτικές εκλογές προάγει την ιδέα να συναινέσουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις και να προβάλλουν έναν κοινής αποδοχής, υπερκομματικό υποψήφιο. Η πρωτοποριακή πρόταση δεν γίνεται αποδεκτή και λίγο μετά, όταν συγκροτούνται οι κομματικές παρατάξεις με το δικό τους καθεμία υποψήφιο, κατέρχεται ως υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων εκπροσωπώντας την Πολιτική Άνοιξη, επικεφαλής της παράταξης «ΑΘΗΝΑ Δικαίωμα Στη Ζωή». Συνυποψήφιοί του: Δημήτρης Αβραμόπουλος, Θεόδωρος Πάγκαλος, Λεωνίδας Αυδής, Μαρία Δαμανάκη.
Οι τεκμηριωμένες προτάσεις του για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, για την μετατροπή Αθήνας – Θεσσαλονίκης – Πάτρας σε Μητροπολιτικά Κέντρα, που οραματιζόταν πολύ πρωθύστερα από άλλους, το ολοκληρωμένο του πρόγραμμα – μελέτη για τον Ελαιώνα, το Γκάζι και Ψυρρή, που τα ήθελε ως Καλλιτεχνουπόλεις και τόσα άλλα, δημιούργησαν τόση αίσθηση, ώστε ο Δ. Αβραμόπουλος που χρίστηκε δήμαρχος, ομολόγησε αργότερα δημόσια: « Ο μόνος που ήξερε τι έλεγε προεκλογικά και είχε πρόγραμμα ήταν ο Ανδρέας Λεντάκης». Πολλές από τις θέσεις του Α. Λεντάκη «μετακόμισαν» εντέχνως σε προγράμματα μεταγενέστερων υποψηφίων, οι οποίοι τα οικειοποιήθηκαν ως να ήταν δικά τους.