ΟΜΙΛΙΑ Μ. ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΣΤΗΝ ΚΑΡΠΑΘΟ
ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΛΕΝΤΑΚΗ
8/2010

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ  ΛΕΝΤΑΚΗ

Γ νώρισα τον Ανδρέα Λεντάκη στα 1963, λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, όταν η ΕΔΑ τον πρότεινε για τη θέση του μέλους της πενταμελούς ηγετικής ομάδας της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη. Από τότε και έως το 1967 ήμασταν αχώριστοι και μπορώ να πω ότι με κανέναν άλλον δεν ταίριαζαν τόσο πολύ οι ιδέες μας, τόσο για την τρέχουσα πολιτική όσο και για το όραμα της μελλοντικής Ελλάδας.

Μετά τη Χούντα υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Πατριωτικού Αντιστασιακού Μετώπου, με αποτέλεσμα να βρεθούμε σε γειτονικά κελλιά στο τέταρτο πάτωμα της Γενικής Ασφάλειας στην οδό Μπουμπουλίνας κάτω από την φοβερή ταράτσα, όπου τον βασάνισαν. Από κείνη την περίοδο προέκυψε και το τακ-τακ  του τραγουδιού «Το σφαγείο», που μαζί με άλλα τρία δημιούργησαν τον κύκλο τραγουδιών «Τα τραγούδια του Ανδρέα», ένα ελάχιστο δείγμα της αγάπης και του θαυμασμού μου στο πρόσωπό του. Μετά από λίγο καιρό, τα 1969-70 βρεθήκαμε δεσμώτες στο στρατόπεδο Ωρωπού.

Στην Μεταπολίτευση, στα 1976, ιδρύσαμε μαζί το Κίνημα Πολιτισμού και Ειρήνης και αργότερα συμμετείχαμε στην ίδρυση της Νέας ΕΔΑ μαζί με τον Ηλία Ηλιού και τον Μανώλη Γλέζο. Μετά και μέσα στην δίνη των γεγονότων οι δρόμοι μας χώρισαν, πράγμα που το θεωρούσα και το θεωρώ ως ένα από τα πιο βαρειά πλήγματα στη ζωή μου. Η βασική Ιδέα που μας ένωνε ήταν οι απόψεις μας για τη συγκρότηση, τη λειτουργία και τον ρόλο του Μαζικού Κινήματος, που το θεωρούσαμε ως τον μοναδικό μοχλό στα χέρια του Λαού για να κατορθώσει να διαφεντεύει τη Μοίρα του και να γράψει Ιστορία. Ομολογώ ότι έναν τέτοιο σύντροφο με τέτοιες ταυτόσημες ιδέες δεν ξαναβρήκα ως τώρα και καταριέμαι την ώρα και τη στιγμή που διάλεξε ο Χάρος να μας τον πάρει στον ανθό της ηλικίας του…

Ειδικά σήμερα η έλλειψή του για μένα είναι δραματική. Γιατί ομολογώ ότι μαζί θα ήμασταν σε θέση να προτείνουμε ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα για την έξοδό μας από την κρίση. Κάποτε, στα 1969, και όταν η νεολαία της ΕΔΑ είχε δεν είχε 2.000 μέλη, εμείς οι δυο βασικά (και στη συνέχεια μαζί με άλλους 5-6 συντρόφους) επεξεργαστήκαμε και θέσαμε σε εφαρμογή μια σειρά πολιτικές πρωτοβουλίες, που μέσα σε έξι μήνες ανέβασαν τη δύναμή μας σε 70.000 τακτικά μέλη και την επιρροή μας σε 300.000 νέους και νέες, όπως εξ άλλου το επιβεβαίωσαν και οι δύο γιγαντιαίες Μαραθώνιες πορείες στα 1964 και 1965 με ραχοκοκκαλιά τους Λαμπράκηδες.

Τελειώνοντας θα παραθέσω τους στίχους από τα δυο όχι τόσο γνωστά τραγούδια του κύκλου «Τα τραγούδια του Ανδρέα», που εκφράζουν πιστά την κοινή μας διαχρονική και προφητική θα ΄λεγα σκέψη. Αποτελούν και τα δυο πολιτικές πλατφόρμες, που αν τυχόν γίνονταν πράξεις, όχι μόνο δεν θα φτάναμε στο σημερινό κατάντημα που είναι το τέρμα μιας συνεχούς κατηφορικής πορείας αλλά αντίθετα η ζωή μας θα «τραβούσε την ανηφόρα», που θα μας έφτανε σε μιαν άλλη Ελλάδα αντάξια των παραδόσεων, των ονείρων και των αγώνων του μάρτυρα Λαού μας.